Neden hep umut ekip hüzün biçiyoruz..
Neden hep umut ekip hüzün biçiyoruz..
Nietzsche diyor ki ; “Umut kötülüklerin en büyüğüdür çünkü işkenceyi uzatır.”
Önce umut ekiyoruz. Umut ederek de bir beklentiye sokuyoruz kendimizi.. Sonra beklentilerimizi olmazsa olmaz hedefler haline getiriyoruz. Çağımızın hastalığına kapılıp daha çoğu daha iyiyi daha güzeli hedeflediğimizde ise büyük bir tuzağa düşüyoruz, hiçbir zaman doymayan egomuzun peşinde yoğun bir sisin içerisine sürükleniyoruz. Bir dakika sonrasında ne olacağını bilemeden bir yıl, on yıl, yirmi yıl sonrasının planlarını yapıyoruz. Sabah kalkıp planların gereği olan yollar yordamlar taktikler stratejiler ile uğraşırken o anı, o andaki güzellikleri kaçırıp o an yanımızda bulunan her şeyi ve herkesi ihmal ediyoruz. Hedeflerden birine vardığımızda ise yeni yeni umutlar, yeni hayaller yeni hedefler peşinde olduğumuzdan bunu fark etmiyoruz bile… Ve sonsuz bir döngü içinde mutsuzluk havuzunda hüzünlere gark olup gidiyoruz…
Oysa sevgi ekmek gerek.. Hiç beklentisiz, karşılıksız.. Her şeye ve herkese karşı.. Açan çiçeğe uçan kuşlara, yanımızda, yanı başımızda, başucumuzda olan herkese ve her şeye karşı.. Uzaktaki, yakındaki, hayatınızda ki, tanıdığınız tanımadığınız herkese karşı.. Her ani, en değerli zaman olduğunun farkında vararak, konuştuğumuz, tartıştığımız hatta kavga ettiğimiz kişinin en değerli kişi olduğunu bilerek yaşamak .. Bir gün bende belki sevgi toplarım diye sahte bir beklentiyle değil. En saf halimizle ve hiçbir karışık beklemeden sevgi ekmek gerek…
Biz toplamasak bile belki çocuklarımız toplarda şu dünyaya küçük bir iyilik yapmış oluruz…
Hilmi ALICI
sahane olmuş yazı.Bence bu tarz yazıları daha çok yazmalısın..
neden hep UMUT ekip HUZUN bıcıyoruz…