Yine Yanacağım.. Yine Yanacağım.. Hilmi ALICI
Yine Yanacağım.. Yine Yanacağım.. Hilmi ALICI
Gece vakti, dolunay da,
Bir dağ başında,
Yanan bir ateş idim..
Yandım yandım kor oldum
Tükendim kül oldum
Savruldum toz oldum
Neme bulandım bulut oldum
Soğuktu yüksekler
Üşüdüm kar oldum,
Yuvarlandım kartopu oldum
Düştüm aşağı çığ oldum.
Ateş idim ÇIĞ oldum..
Koptum duz ovaya doğru
Koştukça büyüdüm ,büyüdükçe öfkelendim
Korktum kendi heybetimden
Gidiyordum bir bilinmeze
Durmak istedim
Duramadım..
Önüme çıkan herşeyi
Ağaçları, taşları, kuşları
Ezdim geçtim
Köklerini söktüm, kanatlarını kopardım
Çarptıkça her bir ağaca onunla birlikte bende haykırdım
Benimde canım yandı yerinden söktüğüm her taşla
Haykırışım çığlıklara,
Beyazım toza toğrağa , kana irine karıştı..
İndim gürültüyle bir düz ovaya
Yorgun bitkin karmakarışık
Tükenmiş kirlenmiş, kararmış
Serildim sere serpe her yere
Birden bire
Parlayan GÜNEŞ aldı gözlerimi
Yükselirken göğe,
Dolunay söndü, gece terk etti beni..
Ilık nefesi dokundu bedenime
Ben erirken onun sıcaklığında
Arındım tozdan topraktan
Daldan, taştan, topraktan
İyi kötü bütün anılardan
Eridim, arındım, su oldum
Akıyorum sakin sakin..
Biliyorum yine ben,
Ne köpük köpük akan bir dere
Ne derin derin akan bir nehir olacağım
Ne dupduru bir göl
Ne dalgalanan bir deniz olacağım
Biliyorum ki
Ben yine ben
Bu güneşin altında buhar olup
Ayrışıp
Bir başka dağ başında
Ya bir çobanın
Ya bir dervişin
Ya bir avcının
Ateşine kor olacağım..
Yine yanacağım, YİNE YANACAĞIM……
